روش های بازیافت پلی استایرن
بازیافت مکانیکی (فیزیکی)
بازیافت شیمیایی
تخریب گرمایی
تبدیل کاتالیزوری
بازیافت مکانیکی
پس از جمع آوری اسفنج های پلی استایرن، آلودگی های اضافه را حذف کرده و سپس با شستشو آن ها را تمیز می کنیم. مواد پلی استایرن شسته شده را می توان به دو شیوه استفاده از سامانه فشرده سازی یا روش مذاب تغییر شکل داد. در این فرایند با اعمال فشار مکانیکی، هوا از سلول های اسفنج پلی استایرن خارج شده و همه یا بخشی از ساختار متخلخل اسفنج متلاشی می شود. در این فرایند چگالی محصول افزایش می یابد. بخش زیادی از اسفنج های جمع آوری شده توسط فشرده کردن یا چگال کردن بازیابی می شوند. مواد بدست آمده از این مرحله را به گرانول یا قرص تبدیل می کنند. از این گرانول ها برای تهیه محصولات جدید استفاده می شود.
با استفاده از این فرایند می توان براحتی مواد بازیافت شده را قابل حمل و فرایند پذیر کرد.
بازیافت شیمیایی
از روش های مطرح در بازیافت شیمیایی پلی استایرن، تخریب کاتالیزوری آن است. در این روش، از کاتالیزورهای بر پایه آهن، برای تخریب کاتالیزوری ضایعات اسفنج پلی استایرن استفاده می شود. انرژی فعالسازی تخریب گرمایی پلی استایرن انبساط یافته، ۱۹۴ کیلوژول بر مول محاسبه شده است. این میزان انرژی با وجود کاتالیزور تا ۱۳۸ کیلوژول بر مول کاهش می یابد.
پژوهشگران تلاش کرده اند با تغییر نوع و مقدار کاتالیزور و کنترل دمای واکنش، تولید محصول خاصی را به بیشترین مقدار برسانند. محصول نهایی به دست آمده از این فرایند بیشتر بعنوان سوخت مصرف می شود.
در فرایند بازیافت پسماندهای پلی استایرن، افزون بر ملاحظات اقتصادی، مشکلات فنی و فرایندی نیز عوامل بسیار تعیین کننده ای هستند. با کنترل مناسب شرایط عملیاتی و استفاده از کاتالیزورهایی که سبب افزایش کیفی محصول می شوند، بازیافت ضایعات استایرن افزون بر از میان بردن آثار مخرب زیست محیطی، از جنبه های مناسب اقتصادی نیز برخوردار است.